یک اصطلاحی هست که خدا چندین بار در قرآن ازش استفاده کرده:
“حَتَّىٰ إِذَا ضَاقَتْ عَلَیْهِمُ الْأَرْضُ بِمَا رَحُبَتْ وَضَاقَتْ عَلَیْهِمْ أَنْفُسُهُمْ  توبه 118 “
یعنی “کار به جایی میرسد که زمین با تمام فراخی‌اش بر آدمی تنگ میگردد.”
بهترین توصیفی است که میشود برای بعضی لحظه‌ها و برخی حس‌ها به کار برد، اینطور وقتها چاره‌ای نیست جز پناه بردن به خودش.
باید به خودش پناه ببری، تا آرام بگیری، دوست و آشنا هم نمیتوانند برایت کاری بکنند.
آدمی تازه میفهمد که هیچ پناهی ندارد جز خدا و این حس یک چیزی است شبیه دلتنگی، سردرگمی، دل‌آزردگی، یک چیزی شبیه درد ❤️‍🩹🕊
‌